“በእግዚአብሔርና በሰውም መካከል ያለው መካከለኛው ደግሞ አንድ አለ፥ እርሱም ሰው የሆነ ክርስቶስ ኢየሱስ ነው” 1ጢሞ. 2፡5 ።
የሰው ልጅ በየዕለቱ ከእግዚአብሔር ጋር የሚነጋገር ፣ ድምፁንም በመስማት ፍስሐ የሚያደርግ ፍጡር ነበር ። በበደል በወደቀ ጊዜ ግን እግዚአብሔርን ከመቅረብ መሸሽ ፣ ድምፁን ከመናፈቅ መሳቀቅ ጀመረ ። የሚያጽናናው የእግዚአብሔር ድምፅ የሚያስፈራው እንደሆነ አዳም ተናገረ ። አዳም ከእግዚአብሔር ፊት ስደተኛ ሆነ ። የግል ንስሐውም ተስፋን የሚያሰጥ እንጂ ለመዳን የሚያበቃው አልሆነም ። አበው በተስፋ ተሳለሙት እንጂ መዳንን ማየት አልቻሉም ። ስለ እኛ ዘመሩ እንጂ ራሳቸውን ከሞት አላዳኑም ። በሄኖክ ፣ በኖኅ ፣ በአብርሃም ፣ በይስሐቅና በያዕቆብ ቤት ይቀርብ የነበረው መሥዋዕት ፣ ያርግ የነበረው የቤተሰብ አምልኮ ለዓለም ተስፋን እንጂ ፍጻሜን ማምጣት አልሆነለትም ። በሕግ የተቋቋመው የአሮን ክህነትም ምሳሌ የሚሆን እንጂ ክህነቱ ግዳጅ ፈጻሚ ፣ መሥዋዕቱ ምሕረት አምጪ አልነበረም ። ነቢያትም የክርስቶስን መምጣት ቢናገሩም ፣ እነ ኢሳይያስ ቀራንዮ በመንፈስ ተገኝተው ሞቱን ቢተርኩም በትንቢት መነጽር እንጂ በገሀድ አልነበረም ። እነዚህ ሁሉ አንድ ቀን እንደሚያድናቸው አምነው ሞቱ ።
እግዚአብሔርም የሰው ነገር ዕዳው የእርሱ መሆኑን ባወቀ ጊዜ አንድ ልጁን ወደ ዓለም ላከ ። አንድ ልጁም በመልክ የሚመስለው ፣ በባሕርይ የሚተካከለው ሳለ ዝቅ ማለትን እንደ ውርደት አልቆጠረም ። እግዚአብሔር ወልድ ሰው መሆኑ ለእኛ ክብር ቢሆንም ለእርሱ ውርደት ነው ። ለዚህ ሁሉ መነሻው ፍቅር ነበረ ። ፍቅር ከድሀ ቤት የሚያሳድር ፣ ለጠላት ልሙት የሚያሰኝ መሆኑን በክርስቶስ አይተናል ። ጌታችንም ማስተማሩ ፣ ተአምራት ማድረጉ የአገልግሎቱ መገለጫ ቢሆንም ቤዛነቱ ግን የተልእኮው ማሰሪያ ነው ። በትምህርቱ ምድረ እስራኤልን አዳረሰ ፣ በሞቱ ግን መላውን ዓለም ማረከ ። ዓለም በትምህርትና በተአምራት ብቻ የሚድን አይደለም ። ትምህርት ለወደፊቱ መመሪያ ነው ። ወይም ያለፈውን ማወቂያ ነው ። ተአምራት የሥጋ ችግሮችን ማስወገጃ ስለት ነው ። ቤዛነት ግን ዕዳ መክፈያ ነው ።
እግዚአብሔር የራሱን የፍትሕ ጠባይ አርክቶ ሰውን የሚያድንበት መንገዱ ቤዛነት ነበረ ። ስለዚህ ጌታችን ቤዛ ኩሉ ዓለም ሁኖ ወደ ዓለም መጣ ። እርሱም ራሱ መሥዋዕት ፣ ራሱ መሥዋዕት አቅራቢ ካህን ፣ ራሱ ከአብና ከመንፈስ ቅዱስ ጋር ተወካፌ መሥዋዕት/ መሥዋዕት ተቀባይ/ ሁኖ አድኖናል ። አንድ መካከለኛ መኖሩ እርግጥ ነው ። በአንድ አካል መለኮትና ትስብእት የተዋሐዱት ከክርስቶስ በቀር የለምና አንድ መካከለኛ ነው ። አስታራቂነቱም በመስቀል ላይ ባፈሰሰው ደሙ አንድ ጊዜ የተከናወነ ሲሆን ዘላለም ሕያው ሁኖ ያመኑበትን ሲያድን ይኖራል ። እግዚአብሔር ራሱ ሽማግሌ ፣ ራሱ ታራቂ ፣ ራሱ ካሣ ከፋይ ሁኖ አድኖናል ።
የጌታችን መካከለኛነት ወይም አስታራቂነት ፍጹም ነው ። 1600 ዓመታት የተነሡት አሮናውያን ያላገኙትን ማስታረቅ እርሱ አንዱ ችሎታል ። የቀረቡት ብዙ ሺህ መሥዋዕቶችም ያላስወገዱትን ኃጢአት አንድ ጊዜ ባፈሰሰው ደሙ ለዘላለም አስወግዶታል ። ከዚህ በኋላ ክርስቶስ የሚያቀርበው መሥዋዕት እንደሌለ ሁሉ የሚያቀርበው ልመናም የለም ። ደሙ ራሱ መካከለኛ ሁኖ ይኖራል ። ዛሬ በክብር ያለውን ክርስቶስ በጌቴሴማኒ የደም ላብ እያላበው ይቃትታል ፣ እየወደቀ እየተነሣ ይለምናል ማለት መሥዋዕቱ አልሠመረም ማለት ነው ።
ቅዱሳን የሚያቀርቡት ልመና ከክርስቶስ አስታራቂነት ጋር ልዩነት ያለው ሲሆን ተቃርኖ ግን የለውም ። ምክንያቱም ልመናቸው ኃጢአተኛው ለንስሐ እንዲበቃ ፣ ወደ ክቡር ደሙ እንዲቀርብ ነውና ። እኛ ሁላችን ስለሌላው መጸለይ እንዳለብን እናምናለን ። ይህን ግዳጅ ከእኛ በተሻለ የሚፈጽሙ ቅዱሳንም እንዳሉ መረዳት ያስፈልገናል ። ወደ ሰማይ የምንሄደው ለመላቅ እንጂ ለማነስ አይደለም ። ብቻ በቀራንዮ በፈሰሰው ደም በኩል የማይመጣ ሕይወት የለውም ። በምድር ያለነው ምስክርነት ፣ በሰማይ ያሉት ቅዱሳን ናፍቆት በክርስቶስ ቤዛነት አምኖ ፍጥረት እንዲድን ነው ።
ጌታችን ኢየሱስ ክርስቶስ ሰው የሆነ ነው ። ግኖስቲካውያን ሰው መምሰሉን ተቀብለዋል ። እርሱ ግን ሰው የሆነ አምላክ ነው ። ሥጋዌው መምሰል ያለበት ሳይሆን እውነት ነው ። በመምሰል ፍቅር ሊገለጥ ፣ ካሣ ሊከፈል አይችልም ። እግዚአብሔር ከእውነት ውጭ አይከብርምና ። ሰው የሆነውም ከእመቤታችን ከቅድስት ድንግል ማርያም በነሣው ሥጋና ነፍስ ነው ። ከድንግል ማርያም ሥጋ ነሣ እንጂ ነፍስ አልነሣም እያሉ ዛሬም የሚናገሩ ሰው መሆኑን አላመኑም ማለት ነው ። ሰው የሚባል ሥጋና ነፍስ የተዋሐዱት ነው ። ክርስቶስ ግማሽ ሰውነትን የተዋሐደ ሳይሆን ፍጹም ሰው የሆነ ነው ። እርሱ ራሱ ነፍሴ ተከዘች ፣ ነፍሴን በእጅህ አደራ እሰጣለሁ በማለቱ ነፍስ እንደነሣ ተናግሯል ። ሥጋን እንጂ ነፍስን አልነሣም የሚሉ የአቡሊናርዮስ ወገኖች የገዛ መለኮቱ ነፍስ ሆነው ይላሉ ። ጌታችን ግን የነፍስ ጠባይያት ታይተውበታል ። ማዘን ፣ መተከዝ ፣ መጨነቅ ፣ መፍራት እነዚህ ሁሉ የነፍስ ጠባያት እንጂ የመለኮት አይደሉም ። መለኮት በባሕርይው አይተክዝምና ። ደግሞም ክርስቶስ ዋነኛዋን በዳይ ነፍስን ካልተዋሐደ እንዴት አዳናት ብለን መናገር እንችላለን ? እርሱ ያልተዋሐደውን አያድነውምና ። ወደ ሲኦል ወረደ የምንለውም በአካለ ነፍስ ነው ። መለኮትማ መውጣትና መውረድ የለበትም ። በሁሉ የሞላ ነው ።
የብሉይ ኪዳን አማኞች እግዚአብሔር አምላክ ነው ብለው ማመን በቂያቸው ነበረ ። እኛ የአዲስ ኪዳን አማኞች ግን ክርስቶስ ፍጹም አምላክ ፍጹም ሰው መሆኑን ማመን ይገባናል ። ብዙ ጊዜ የሚነገረው ስለ መዳናችን ነው ። መዳን ግን መሐል ላይ የተቀመጠ አስኳል ነው ። የመዳን መግቢያው ነገረ ሥጋዌ ነው ። እርሱም ክርስቶስ ሰው የሆነበት ምሥጢር ነው ። የመዳን ፍጻሜው መቀደስ ነው ። በዳነ ማንነት መገለጥ ነው ። መዳን የእኛ ጥቅም ነው ። እርሱን ይዘን መሮጥ ግን ተገቢ አይደለም ። እንዴት ዳንን ? ስንል ነገረ ሥጋዌ ያስረዳናል ። ለምን ዳንን ? ስንል ዓላማውን ትምህርተ ቅድስና ያብራራልናል ።
1ጢሞቴዎስ /26/
ታኅሣሥ 21 ቀን 2012 ዓ.ም.
ዲ.አ.መ.
