የመቀመጥ ምሥጢር

“ኢየሱስም፦ ሰዎቹን እንዲቀመጡ አድርጉ አለ ። በዚያም ስፍራ ብዙ ሣር ነበረበት ። ወንዶችም ተቀመጡ ቍጥራቸውም አምስት ሺህ የሚያህል ነበር ።” ዮሐ. 6 ፡ 10 ።

ከሐዋርያው ፊልጶስና ከሐዋርያው እንድርያስ ንግግር በኋላ ጌታችን የእጁን ተአምራት ለመግለጥ ተነሣ ። እነዚህ ሁለት ደቀ መዛሙርት ከጌታቸው ጋር በፍቅር ተባብረዋል ። ይህን ሁሉ መመገብ የእኛ ግዴታ አይደለም አላሉም ። አይሆንም የሚል አሳብ ሳይሆን አይበቃም የሚል አሳብ አቀረቡ ። አይሆንም ጥላቻ ፣ አይበቃም ስሌት ነው ። ከጥላቻ ስሌት የተሻለ ነው ። ጌታ እምነት ያደርገዋል ። አቅምን ማየት ማንም ሥጋዊ ፍጡር ሊያንጸባርቀው የሚችለው ሐቅ ነው ። ፍላጎት እያለ አቅም ካነሰ የጎደለው ትንሽ ነው ። ፍላጎት አቅምን ያመጣል ፣ አቅም ግን ፍላጎትን አያመጣም ። ፊልጶስ ያለንን አሟጠን ብንጠቀም የሚል አሳብ ሲያቀርብ ፣ እንድርያስ ደግሞ በመካከላችን ትንሽ አለ ፣ እርሱ የሚበቃን አይደለም አለ ። ጌታ የእንድርያስን አሳብ መነሻ ፣ ትንሹንም ነገር እንደ እርሾ አደረገው ። በመካከል ያለው ትንሽ ነገር ይሻላል ። ካልተጨበጠ ትልቅ የተጨበጠ ትንሽ ይሻላል ። “ብልህ ልጅ የሰጡትን ይዞ ያለቅሳል” ይባላል ። ማልቀሻ የምትሆነዋን ትንሽ እግዚአብሔር የዘመናት ትንግርት ያደርጋታል ። በመካከላችን ያለው ምንድነው ? ትንሽ ነገር ብቻ ሳይሆን ትንሽ የሚባሉ ብላቴናዎችስ የያዙት ምንድነው ? እያንዳንዱ ሰው ወደ ዓለም የመጣው ከእግዚአብሔር መልእክት ጨብጦ ነው ። ያንን መልእክት የምናገኘው ያን ሰው ስናከብረውና ስንጠብቀው ብቻ ነው ። ይህን ካስተዋልን እያንዳንዱ ሰው በረከታችን ነው ።

ጌታችን ሰዎቹ እንዲቀመጡ አዘዘ ። የእግዚአብሔርን በረከት ለማግኘት መቀመጥ ያስፈልጋል ። ያ ሕዝብ ምን እንደ ተመከረለት አላወቀም ። ከእርሱ ግን የሚጠበቀው አንድ ነገር ብቻ ነው ። መቀመጥ ። መቀመጥ ብዙ ዓይነት ፍቺ አለው ፡-

 በነቢዩ በዳዊትና በነቢዩ በኢሳይያስ የተነገረውን አስታውሱ ። “ዕረፉ ፥ እኔም አምላክ እንደ ሆንሁ እወቁ በአሕዛብ ዘንድ ከፍ ከፍ እላለሁ ፥ በምድርም ላይ ከፍ ከፍ እላለሁ ።” ይላል ። መዝ. 45 ፡ 10 ። የእግዚአብሔርን ክብርና ተአምራት ለማየት ማረፍ ያስፈልጋል ። ብዙ ጊዜ የጭንቀት ጸሎታችን ተሰሚነቱ ይዘገያል ። ምክንያቱም ከእግዚአብሔር ይልቅ ችግራችን ትልቅ ስላደረግን ፣ እምነት የጎደለው ጸሎት ስለሆነ ነው ። እግዚአብሔር እየተረበሽንና እየበረገግን እንድንጸልይ አይፈልግም ። አንድ አባት ልጆ ሮጦ እቅፉ ከገባ በኋላ እንዲፈራ አይፈቅድም ። አለሁ ችግርህን ንረገኝ ፣ ማነው የመታህ ይላል ። ልጁ ከአባቱ ይልቅ ያባረረውን እኩያውን ትልቅ ካደረገ አባቱ ይበሳጫል ። እግዚአብሔር ፈጣሪ ነው ። ዓለምና  ሰዎች ፍጡራን ናቸውና እግዚአብሔር ሲያባብለን መንቀጥቀጥ የለብንም ። የእምነት ጸሎት ማቅረብ አለብን ። ብዙ ነገሮች ልባችን ሲነሣሣ ሳይሆን ስንተዋቸው ተፈጽመዋል ። በራሳቸው ሳይሆን ስናርፍ እግዚአብሔር ስለፈጸማቸው ነው ።

በነቢዩ በኢሳይያስም፡- “የእስራኤል ቅዱስ ፥ ጌታ እግዚአብሔር እንዲህ ይላልና ፡- በመመለስና በማረፍ ትድናላችሁ በጸጥታና በመታመን ኃይል ይሆንላችኋል እናንተም እንቢ አላችሁ”  ይላል ። ኢሳ. 30 ፡ 15 ። መዳን በንስሐና በእምነት ፣ ኃይልም በጸጥታና በመታመን እንደሆነ ይናገራል ። ጌታም በጥብርያዶስ ዳርቻ ሕዝቡን ተቀመጡ አለ ።

መቼም ለምለም ሣር ላይ ተቀምጠን የበላንበትን ጊዜ አንረሳውም ። ብዙ ትዝታዎች አሉን ። ያ ጊዜም በዕድሜአችን ውስጥ በጣት ለሚቆጠሩ ሁነቶች ያከናወነው ነው ። ከተለመደው ኑሮ ወጣ ብለን ፣ ጉዳይ እንደሌለን ዘና ብለን ፣ ከወዳጆቻችን ጋር ሁነን ፣ የተቋጠረውን ምግብ ፈትተን ፣ ፕሮቶኮልን ጥለን ፣ ሁላችንም በእኩልነት መሬት ላይ ተቀምጠን የበላንበት … ያ የሣር ገበታ ፣ ያ ሰማይን ጣራ ፣ ፀሐይን መብራት ፣ ሕይወት ያላቸውን ፍጥረታት ዘበኛ አድርገን የበላንበትን ጊዜ አንረሳውም ።  የጌታችን ግብዣም ልክ እንደዚህ የማይረሳ ነበር ። እግዚአብሔር የሚሠራልን እንዳይረሳ አድርጎ ነው ። አንዳንዴ የጸሎት መልሳችን የሚዘገየው ልበ ቢስነታችን እስኪወገድ ነው ። ለልበ ቢሶች ምንም አይደረግም ፣ ቢደረግም አያውቁትም ።

የተቀመጡት ሴቶችና ሕጻናት ቢሆኑም የተቆጠሩት ግን ወንዶች ናቸው። አምስት ሺህ ያህል ነበሩ ። ሴቶችና ሕጻናት ለምን አልተቆጠሩም? ብለን መጠየቃችን አይቀርም ። ሴቶች በአደባባይ ለመብላት ይቸገራሉ ። ሕጻናትም ከሚበሉት የሚፈረፍሩት ይበዛል ። ወንዶች ግን በትክክል ይበላሉ። በትክክል የሚመገቡት እንዲቆጠሩ ታዘዘ ። አዎ በእግዚአብሔር መንግሥት ለመቆጠር መሽኮርመም ፣ መፈርፈር ተገቢ አይደለም ። በትክክል ቃሉን መመገብ ያስፈልጋል ።

 በዘመናት መቆጠር ተከናውነዋል ። መቆጠር ግን የራሱ የሆነ መስፈርት ነበረው ።

1-  ከግብጽ ምድር የወጡት ተቆጥረዋል ።
2-  ለወታደርነት የሚወጡት ተቆጥረዋል ።
3-  በትክክል የተመገቡ ተቆጥረዋል ።

 መቆጠር በሰነድ ፣ በመዝገብ መታወቅ ነው ። የተቆጠረ ነገር ከለላ አለው፣ ቢጠፋ ይፈለጋል ። ለመቆጠር ከዓለም ግብር መለየት ፣ ለእግዚአብሔር መንግሥት ለመጋደል መጨከን ፣ ቃሉንና ጸጋውን በትክክል ማክበርና መጠቀም ይገባል ።