ወንድሞች በቅንነት ፣ በፍቅርና በሰላም ቀላል ሕይወት መኖር እንዳለባቸውና ከውስጣዊ አሳቦቻቸው ጋር መከራከርና መዋጋት እንዳለባቸው የተሰጠ ትምህርት
ወንድሞች በኅብረት ሲኖሩ በችሮታና በመተዛዘን መኖር አለባቸው ። ሲጸልዩም ሆነ መጽሐፍ ቅዱስ ሲያነቡ ደግሞም የትኛውንም ዓይነት ሥራ ሲሠሩ የጋራ መተዛዘንና ችሮታ ሊያሳዩ ይገባል ። በዚህ መልኩ እነዚህ የተለያዩ ዓይነት ዝንባሌዎች በእግዚአብሔር ዘንድ ተቀባይነት ያገኛሉ። የሚጸልዩትም ሆነ የሚያነቡት ደግሞም ሥራ የሚሠሩት በጋር ፣ በቅንነት ሆነው ቀላል ሕይወት መኖር ይችላሉ ። በመጽሐፉ ላይ ምን ተብሎ ነው የተጻፈው? “ፈቃድህ በሰማይ እንደሆነች እንዲሁም በምድር ትሁን” (ማቴ 6፥10)። በሰማይ ያሉት መላእክት በኅብረት ሆነው በስምምነት ፣ በሰላምና በቅንነት እንደሚኖሩ በእነርሱ መካከልም ኩራት፣ ምቀኝነት እንደሌለ ወንድሞችም በኅብረት እንዲሁ መኖር ይገባቸዋል ። ሠላሳ የሚሆኑ መነኮሳት በአንድ ላይ ይኖራሉ ፤ ሁሉም ቀንና ሌሊቱን መሉ አንድ ሥራ ላይ ብቻ መጠመድ አይችሉም። አንዳንዶቹ ለስድስት ሰዓታት ከጸለዩ በኋላ ማንበብ ይፈልጋሉ ፤ አንዳንዶቹ ለማገልገል ዝግጁና ፈጣን ሲሆኑ ሌሎቹ ደግሞ ከባድ ሥራ ለመሥራት ዝግጁና ፈጣን ናቸው።
ወንድሞች በምንም ዓይነት ሥራ ላይ ቢሆኑም እርስ በእርሳቸው በሰላምና በመተዛዘን ሊኖሩ ይገባችዋል ። የሚሠራው የሚጸልየውን እንዲህ ይበለው “ወንድሜ የሚያገኘው መንፈሳዊ ስጦታ የጋራችን ስለሆነ የእኔም ነው።” የሚጸልየውም አንባቢውን እንዲህ ይበለው፡- “አንብቦ የሚያገኘው ትርፍ ለእኔም ይጠቅማል።” የሚሠራም እንዲህ ይበል፡- “የምሠራው ሥራ ለሁሉም የሚጠቅም ነው።” “አካልም አንድ እንደ ሆነ ብዙም ብልቶች እንዳሉበት” (1ኛቆሮ 12፥12) አካላቱም የየራሳቸውን ሥራ ይሠራሉ ፤ በተቃራኒው ደግሞ እርስ በእርስ ይተጋገዛሉ ። ዓይን ሁሉንም ወክሎ ያያል ፣ እጅም ሁሉንም ወክሎ ይሠራል። እግርም ሲራመድ ሁሉን ተሸክሞ ይጓዛል ፤ አንደኛውም የሰውነት ክፍል ሲታመም ሁሉም ይታመማሉ ።ስለዚህ ወንድሞችም እርስ በእርስ እንዲህ ይሁኑ። የሚሠራው የሚጸልየውን እንደ እርሱ ስላልሠራ አይፍረድበት “እኔ ስለፋ ይጋደማል” አይበለው። የሚሠራው ማንም ላይ አይፍረድ ነገር ግን ሁሉም ማንኛውንም ዓይነት ሥራ ሲሠራ ሥራውን ለእግዚአብሔር ክብር ያድርግ ። የሚያነበው የሚጸልየውን “የሚጸልየው ለእኔ ነው” ብሎ በማሰብ በሰላምና በደግነት ይቀበለው። የሚጸልየውም ስለሚሠራው “የሚሠራው ለሁላችንም ጥቅም ነው” ብሎ ያስብ ።
በዚህ ሁኔታ ስምምነትና “በሰላም ማሰሪያ” የሆነ ኅብረት አንድ ላይ ሆነው ቅን ፣ ቀላልና ለእግዚአብሔርም ያደላ ሕይወት እንዲኖሩ ያደርጋቸዋል ። በዚህ ሁሉ መሐል የማያቋርጥ ጸሎት ዋና ነገር እንደሆነ የታመነ ነው ። አንድ አስፈላጊ ነገር አለ ። ይህም ሰው ለነፍሱ ሀብት ማከማቸትና ጌታን ሁልጊዜ ማሰብ ያስፈልገዋል ። በየትኛውም ሁኔታ ሲሠራ ይሁን ሲጸልይ አልያም ሲያነብ የማይጠፋውን ሀብት ሊይዝ ግድ ይለዋል ። ይህም መንፈስ ቅዱስ ነው ።
እንዲህ የሚሉ ጥቂት ሰዎች ጌታ ከሰዎች የሚፈልገው የሚታየውን ፍሬ ብቻ ነው፤ የማይታዩትን ነገሮች ማነጽ ለእግዚአብሔር የሚተው ነው። ይህ ግን እውነት አይደለም ። አንድ ሰው ከሌላ ሰው ጋር ያለውን ግንኙነት ሲጠብቅ በውስጥ ከአሳቡ ጋር መዋጋትን ይቀጥላል ። ጌታ ምኞትህን እንቢ እንድትል ፣ ከአሳብህም ጋር እንድትዋጋ ፣ በውስጥህም ከሚነሡት ከንቱ አሳቦች ጋር እንዳትስማማና እንዳትደሰትባቸው ይጠብቅብሃል ።
ነገር ግን ኃጢአትንና ከጥንት ጀምሮ የነበረውን ክፋትን ከሥሩ ነቅለን መጣል የምንችለው በመለኮታዊ እገዛ ነው። ሰው በራሱ ብቃት ኃጢአትን ነቅሎ መጣል አይቻለውም። ከኃጢአት ጋር መታገሉ ፣ መዋጋቱ ፣ ቡጢ መቀበሉና መሰንዘሩ ያንተ ድርሻ ሲሆን ከሥሩ ነቅሎ መጣል ግን የእግዚአብሔር ድርሻ ነው ። ኃጢአትን ከሥር ነቅሎ መጣል ቢቻልህ ኑሮ ቀድሞውኑ የጌታ መምጣት ለምን አስፈለገ ? ዓይን ያለ ብርሃን ማየት እንደማይችለው ፣ ያለ ምላስም መናገር እንደማይቻል፣ ያለ ጆሮም መስማት እንደማይቻል፣ ያለ እግርም መራመድ እንደማይቻል፣ ያለ እጅም መሥራት እንደማይቻል ልክ እንደዚሁ ያለ ኢየሱስ መዳን ሆነ ወደ መንግሥተ ሰማያት መግባት አይቻልም ። “በውጫዊ ተግባር ዝሙት አልሠራሁም ወይም አላመነዘርኩም አንዳችም አልተመኘሁምና ጻድቅ ነኝ” ካልክ ተሳስተሃል ።ምክንያቱም ይህንን በማሰብህ ብቻ ሁሉንም ፈጽመሃቸዋል። ሰዎች ራሳቸውን መጠበቅ ያለባቸው ከሦስት የኃጢአት ዓይነቶች ብቻ አይደለም። ኃጢአት ብዙ ሺህ መልክ አለው ። ትዕቢት ፣ ከልክ በላይ የሆነ በራስ መተማመን፣ አለማመን፣ ቁጣ፣ ቅናት፣ ማታለል፣ ግብዝነት ታድያ እነዚህ ከየት ናቸው? አንተ ከነዚህና እነዚህን ከመሳሰሉ ብዙ ኃጢአቶች ጋር በማይታየው ኅሊናህ ውስጥ መታገል የለብህምን ? ቤት ውስጥ ሌባ ካለ አንተም አንድ ጊዜ ከተጨነቅህ ድጋሚ ዕረፍት አታገኝምና አንተም ማጥቃት ትጀምራለህ ። ብጢዎችንም ትሰነዛዘራላችው ። ልክ እንደዚሁ ነፍስም መልሳ ማጥቃት ፣ መታገልና ኃይልን በኃይል መመከት አለባት።
ይህ ከሆነ በኋላ ምን ይከተላል ? ነፍስ በመታገል ፣ በመሰቃየትና በመጎዳት ውስጥ ስታልፍ ፈቃዳችን ትልቁን ድርሻ እየያዘ ይመጣል ። ይወድቃል ደግሞም ይነሣል ። ኃጢአት በሃያና በሠላሳ ግጭቶች መልሶ ይጥለዋል ። ኃጢአት ነፍስን ያሸንፋትና ይጥላታል ።ነፍስም ከጥቂት ጊዜ በኋላ በአንድ ፍልሚያ ኃጢአትን ያሸንፈዋል ። ነፍስም ይህንን ድል ማስጠበቅና አለ መዋዠቅ ከቻለች የድልንም ዋንጫ ከኃጢአት መንጠቅ ትችላለች ። ነገር ግን ሰው እዚህ ደረጃ ላይ ሆኖ ቢመረመር “ሙሉ ሰውም ወደ መሆን፥ የክርስቶስም ሙላቱ ወደሚሆን ወደ ሙላቱ ልክ” (ኤፌ 4፥13) እስኪደርስ “የኋለኛው ጠላት የሚሻረው ሞት ነው” (1ኛቆሮ 15፥26) ተብሎ እንደ ተጻፈው ሞትንም ሙሉ በሙሉ እስኪያሸንፍ ድረስ አሁንም ለእርሱ ኃጢአት ከባድ ነው ። ነገር ግን አስቀድመን እንዳየነው አንድ ሰው፡- “ዝሙት አልፈጽምም ፣ ገንዘብም አልወድምና ይህ በቂ ነው” ካለ ሁለት ኃጢአትችን ተቋቁሟል ። ነገር ግን ከዚህ ሌላ በሆኑ ኃጢአት ነፍስ ላይ በሚያመጣቸው ሃያ የኃጢአት ፈተናዎችን አልተቋቋመምና ይሸነፋል ። ሰውየው ሁሉንም ተቋቁሞ ሊታገል ያስፈልገዋል ። ብዙ ጊዜ ደጋግሜ እንደ ተናገርኩት አእምሮአችን ከኃጢአት እኩል የሆነ ተፋላሚ ነው ። ከኃጢአት ጋር ተመጣጣኝ የሆነ ኃይልም ስላለው ከኃጢአት የሚመጣውን ምክር ለመቋቋምና ለመመከት አቅም አለው ።
አንተ “ተቃራኒው ኃይል በጣም ጠንካራ ነው ። ይህ ክፋት ሰው ላይ ሙሉ ሥልጣን አለው” ብለህ የምታስብ ከሆነ እግዚአብሔር ሰዎችን ለሰይጣን ፈቃድ በመገዛታቸው ሲፈርድባቸው ሐሰተኛ ታደርገዋለህ ። ምክንያቱም ሰይጣን ኃይለኛና አስገድዶ የማሸነፍ ሥልጣን አለው ብለህ ተናገረሃል ። “ሰይጣንን ከነፍስ በላይ ታላቅና ኃይለኛ አደረከውና እኔን እንዲህ ብለህ ታዘኛለህ” “ለእርሱ አትሸነፍ” ። ይህ ማለት አንድ ሕጻን ልጅ ከወጣት ጋር እንዲታገል ከተደረገ በኋላ ሲሸነፍ በመሸነፉ ይፈረድበታል ማለት ነው ። ይህ ታላቅ ኢፍትሐዊ ነው ። እንግዲህ የሰው አእምሮ ከጠላት ጋር የተመጣጠነና የተስተካከለ ነው ። ይህን ዓይነት ነፍስ በምትሻበት ጊዜ ድጋፍ ስለምታገኝ ድኅነት ታገኛለች ። ውጊያውና ትግሉ በማይመጣጠኑ አካሎች መካከል አይደለም ። አብ ወልድና መንፈስ ቅዱስን ለዘለዓለም እናመስግን አሜን።
