“አቤቱ ፥ ጸሎቴን ስማ ፥ ጩኸቴንም አድምጥ ፥ ልቅሶዬንም ቸል አትበለኝ እኔ በምድር ላይ መጻተኛ ነኝና ፥ እንደ አባቶችም እንግዳ ነኝና ።” (መዝ. 38 ፡ 12 ።)

እግዚአብሔር ልመናን የሚሰማ አምላክ ነው ። በሰው እጅ የተያዙ ሰዎችን እናውቃለን ። እየተማጸኑአቸው ይገድሏቸዋል ። ሰው ልመናን አያከብርም ። በተለመነ ቍጥር እየደነደነ ይመጣል ። ራሱን ትልቅ ፣ ያንን ሰው መላ የለሽ ያደርገዋል ። ልመናን ለመቀበል ውስጣዊ ጆሮ መከፈት ፣ ድንጋዩ ልብ መፈርከስ አለበት ። እየለመኑን ጥለን የሄድናቸው ብዙ ወገኖች አሉ ። ይቅርታችንን እየተማጸኑ ከሕሊና እስር ሳይፈቱ ያለፉ ብዙ ሰዎች አሉ ። ልመናን መስማት እግዚአብሔር እኔንም ሰምቶኛል ብሎ መመስከር ነው ። ባለውለታችን የሆነውን እግዚአብሔር የት አግኝተን እንጋብዘዋለን ? የት አግኝተን ፍቅራችንን እንገልጥለታለን ? እርሱ የመከረኛ ልጆቹን ስቃይ ዛሬም ተሸክሟል ። ከረሀብተኞች ጋር ረሀብተኛ ፣ ከስደተኞች ጋር ስደተኛ ነው ። በድሆች ላይ በተዘጉ በሮችና ድንበሮች ያዝናል ። ዛሬም መስቀሉን እንደ ስምዖን ቀሬና ተቀብለን ትንሽ ልናሳርፈው እንችላለን ። የወደቁ ሕፃናትን በመሰብሰብ ፣ የተረሱ አረጋውያንን በማስታወስ ቍስሉን ማጠብ ይቻላል ። ክርስቶስ ዛሬም በምድር አለ ። በቅምጥሎች ቤት ሳይሆን በምስኪኖች ጉረኖ ወድቋል ። ዓለም በየትኛውም አቅርቦትዋ ልትሰጠን የማትችለውን ደስታ ከአንድ ጎስቋላ ጋር በማሳለፍ ማግኘት ይቻላል ። ደስታ ሩቅ አይደለም ። ደስታ ውሳኔ ነው ።

እግዚአብሔር ጩኸትን የሚሰማ አምላክ ነው። የጩኸት ድምፆች ሲሰሙ አንዳንዶች ይደርሳሉ ። የሚደርሱት ወገኖች የመጀመሪያዎቹ ወሬ ሊያዩ ሲሆን ሌሎቹ ደግሞ በእጃቸው ያለውን መፍትሔ ለመስጠት ነው ። የጩኸት ድምፅ ሲሰሙ የሚፈሩና የሚሸሹ አሉ ። ስገላግል ብጎዳስ  ብለው ደግሞም ምስክር ተብዬ በየፍርድ ሸንጎው እንገላታለሁ በማለት ሽሽት የሚመርጡ አያሌ ናቸው ። የጩኸት ድምፅ የሚያራራ ነው ። እገሌ ይስማኝ ተብሎ የሚመረጥ ሳይሆን ሰው የሆነ ይርዳኝ የሚል የመሸነፍ ድምፅ ነው ። ጸሎት ቍርጥ ልመና ላይ ደረሰ የሚባለው ጩኸት ሲሆን ነው ። ከዚህ በላይ የመሸከም አቅም የለኝም የሚለው አማኝ ጩኸት ያሰማል ። ሰዓቱን የሚያውቅ እግዚአብሔር ይደርሳል ።

“ወንድ ልጅ ካለቀሰ እግዚአብሔር ይለመናል” ይባላል ። ፍጹም ካልተሸነፈ በቀር ወንድ ልጅ ሊያለቅስ አይችልም ተብሎ ይታሰባል ። በርግጥ የሚያለቅስ ወንድ ሁሉ እውነተኛ ነው ማለት አይደለም ። የአባይ(ሲነበብ ላላ ይደረግ) እንባ ባቄላ ፣ ባቄላ ያህላል ይባላል ። አባይ ማለት የሚያብል ውሸታም ማለት ነው ። ምስክሩ ፣ ጠበቃው እንባ ስለሆነች ያለቅሳል ማለት ነው ። እንባ ግን ልዩ ቋንቋ ነው ። የእንባን ቋንቋ አፍ ያልፈታ ልጅ ፣ አንደበቱ የማይናገር ዲዳ የሚጠቀሙት ነው ። እንባ ዓለም አቀፍ ቋንቋ ነው ። ከቋንቋ በላይ የሆነ ጉዳይ ሲገጥም እንባ ይወርዳል ። እንባ የታላቅ ደስታ ፣ የታላቅ ኀዘን መግለጫ ነው ። ንጉሥ ዳዊት ያለቅስ ነበር ። በቤተ መንግሥትም ልቅሶ ነበረ ። በትልልቅ ቤት ውስጥ ያለውን ልቅሶ እግዚአብሔር ብቻ ያውቀዋል ። ኑሮ ከፍ ባለ ቍጥር ጥያቄውም ከፍ እያለ ይመጣል ። ንጉሥ ዳዊት ያለቅስ የነበረው ወደ እግዚአብሔር ነው ። ወደ ሰው ቢያለቅስም ማንም አያምነውም ነበር ። ለፍጥረቱ እኩል ዓይን ያለው እግዚአብሔር ግን ያዝንለታል ። አንድ ሚሊየን የቸገረውን ሀብታምና አንድ ብር የቸገረውን ድሀ በፍቅር የሚሰማ እግዚአብሔር ብቻ ነው ።

ንጉሥ ዳዊት ሺህ ዓመት ንገሥ እየተባለ በየቀኑ ሲወደስ የሚኖር ቢሆንም እርሱ ግን በዚህ ምድር እንግዳ እንደሆነ ይሰማው ነበር ። ሺህ ዓመት ይንገሡ ሲባሉ ሺህ ዓመት የሚነግሡ የመሰላቸው ብዙዎች ናቸው ። ንጉሥ ዳዊት ግን መጻተኛ መሆኑን አውቆታል ። አንዱ ከደሳሳ ጎጆ ፣ ሌላው ከቤተ መንግሥት ሬሳው ይወጣል ። የልቅሶ ብዛት ፣ የሥነ ሥርዓት ጋጋታ የመለሰው ሟች የለም ። ሁሉም በድንጋይ ይዘጋል ። ኃያልነት ያበቃል ። ከእግዚአብሔር የተወዳጀ ነፍሱን ያተርፋል ። እንግድነት ምንድነው ? ብለን መጠየቅ አለብን ። እንግዳ ለሚያየው ለሚሰማው አዲስ ነው ። በእንግድነት ዓለምም ያልጠበቅነውን ነገር እናያለን እንሰማለን ። እንግዳ ቤቱ ሌላ ስፍራ ነው ። ሰውም መኖሪያው ሰማይ ፣ መቆያው ምድር ነው ። እንግዳ ፊት ፊት እያየ የሚኖር ነው ። ሰውም በምድር ላይ ሰውን ፈርቶ የሚኖር ነው ። እንግዳ ቢሰነብት እንጂ መሄዱ አይቀርም ። ሰውም ምንም ዘጠና ፣ መቶ ዓመት ሞላው ቢባል መሞቱ አይቀርም ። ሰው እንደ ነዋሪና እንደ እንግዳ ሲኖር ጠባዩ ይለያያል ። እንደ እንግዳ የሚኖር ቅዱስ ፍርሃት ይገዛዋል ። እንደ ልቡ መራመድ ፣ እንደ ልቡ መናገርን ይፈራል ። አባቶች ሁሉ እንግዳ ነበሩ ። ልጁን እየተካ የሄደ እንጂ የቀረ ማንም የለም ። እግዚአብሔር ከፈቀደላቸው ጥቂት ሰዎች በቀር ብዙዎች በራሳቸው የዘር ሐረግ እንኳ ስማቸው ተረስቷል ። የዓለም ታሪክ የሚባለው የጥቂት ሰዎች ታሪክ ነው ። እነዚያ ባለ ሕንፃዎች ዛሬ የሉም ። እነዚያ ድምፃውያን ዛሬ አያዜሙም ። እነዚያ ፈላጭ ቆራጮች ስማቸው እንጂ ግርማቸው የለም ። አዎ እንደ አባቶቻችን እንግዶች ነን ። ጥቂት በክርስቶስ እናርፍ ዘንድ እምነትን እንለምናለን ።

አሜን!

ይቀጥላል

ዲያቆን አሸናፊ መኰንን
ኅዳር 17 ቀን 2016 ዓ.ም.