ዓለምና ሥጋ

 አባ ኢሳይያስ እንዲህ አለ፡- “የእግዚአብሔር ጠላት ያደርጉሃልና በዚህ ዓለም ላይ ያለን ነገር ሁሉና የሥጋን ዕረፍት ጥላ ። ጠላት ያለው ሰው ከጠላቱ ጋር እንደሚዋጋ እኛም ልክ እንደዚሁ ሥጋ ዕረፍት እንዳያገኝ ልንቃወመው ይገባል ።” (አባ ኢሳይያስ ፣ የምነና ንግግሮች ፣ 26) ።

“ግመል ተራራ አጠገብ እስክትደርስ ትልቅ ነኝ ብላ ታስባለች” ይባላል ። ተራራው ግን ትንሽ መሆኗን ያሳውቃታል ። ተራራው በመናገሩ ሳይሆን በዝምታው ትልቅ መሆኑን ይናገራል ። ግመልም በዝምታ ተምራ ትንሽ መሆኗን ትገነዘባለች ። በቅድስና የበረቱ አባቶች ጋ እስክንደርስ ቅዱሳንን የሆንን ይመስለናል ። ብዙ ቸርነት የሚያደርጉ ሰዎችን እስክናይ ድሆችን የረዳን መስሎ ይሰማናል ።ከሁሉ በላይ ወደ እግዚአብሔር ስንቀርብ ራሳችን ያንስብናል ። ይህ ማነስ ግን የሚያሰቃየው የበታችነት ስሜት ሳይሆን ደስታ የሚሰጠው ፣ ራስን በትክክል የሚያሳውቀው ትሕትና ነው ። የእግዚአብሔር ወዳጅ መሆን ማለት ወደ እግዚአብሔር መቅረብ ነው ።የመንግሥተ ሰማያትን ደስታ ስናስብ በትንንሽ መልካም ሥራዎች አንረካም ነበር ። የገሀነመ እሳት ቅጣትን ብናስተውል በኃጢአት አንጫወትም ነበር ።ብቻ ከእግዚአብሔር መራቅ ማለት የእግዚአብሔር ጠላት መሆን ማለት ነው ። ጠላት የሆኑ ሰዎች አጠገባችን መድረስ አይፈልጉም ፤ ክፋታቸው ግን እንዲደርሰን ይፈልጋሉ ።ከተራራው ሩቅ ያለ ረጅም የሆነ ይመስለዋል ። ከእግዚአብሔር የራቀም ትዕቢተኛ ይሆናል ።

በዓለም ላይ ብዙ ነገሮች ተንሰራፍተዋል ። አለማመን ወይም ሃይማኖት የለሽት የምሁርነትና የዘመናዊነት መገለጫ ሆኗል ።በእግዚአብሔር የሚያምኑ ሰዎች ዕለት ዕለት እየተገፉ ነው ። ትሑታን ምስኪኖች ፣ አፍቃሪዎችም ስስ ልብ ያላቸው ተደርገው ተስለዋል ።በእግዚአብሔር ውስጥ የተሸሸገና በሃይማኖቱ ቀናዒ የሆነ ሰው አእምሮ በሽተኛ አሊያም የአካባቢውን ደስታ እንደሚያደፈርስ ይቆጠራል ።

ዓለሙ እውነትን በዲፕሎማሲ ተክቷል ። ባትወደውም እወድሃለሁ በል እያለ ያማክራል ። ይህ በእግዚአብሔር ቤት ሳይቀር የሚጠላሉ ሰዎች “በክርስቶስ ፍቅር እወድሃለሁ” ይባባላሉ ። ፍቅር በጥርስ ተተክቷል ። ነጭ ጥርስ እየበዛ ነጭ ልብ ግን እያነሰ ነው ። ሰው ከልቡ ጋር የተጣላበት እንደዚህ ያለ ዘመን የለም ። በጨለመ ልብ ፈገግ የሚሉ ሰዎች በዝተዋል ። እውነትነት የሌለው ፈገግታ ኃይል የለውም ። ሰጪውን ሲያደክም ፣ ተቀባዩን አይፈውስም ። እማሆይ ትሬሣ፡- “እርስ በርሳችን ስንገናኝ በፈገግታ እንገናኝ ፤ ፈገግታ የፍቅር መጀመሪያ ነውና” ያሉትን እዚህ ማስታወስ ይገባናል ።ቸርነት በቃላት ተተክቷል ። ለድሆች ምርጥ ቃላት ምርጥ ምግብ አይሆኑም ። ረሀብ ከንግግር ተግባርን ይፈልጋል ። ታማኝነት በመተጣጠፍ ተተክቷል ። የተሻለ ገቢ እንጂ የተሻለ ፍቅር የዘመኑን መስፈርት አያሟላም ። ሰዎችን በስፍራቸው ማግኘት እየቸገረ አብዛኛው ሰው ከቦታው እየተነሣ ነው ።ብዙ ባዶ ወንበሮች የሚታዩን ፣ መፍትሔ ፍለጋ ሄደን ፍርድ አጥተን የምንመለሰው ታማኝነት ስለ ጠፋ ነው ። ታማኞች ደረቆች ፣ ተጣጣፊዎች ዘመን የገባቸው ተደርገው መታሰባቸው ያሳዝናል ። ታማኝነት እየወረደ ሲመጣ ሰው ለራሱም መታመን ያቅተዋል ። ያለኝ ይበቃኛል በመስገብገብ ተተክቷል ። ሁሉን ለእኔ እንጂ ለወንድሜ የሚል የለም ። ማኅተማ ጋንዲ፡- “ለሰው ልጅ የሚበቃ ሀብት በምድር ላይ አለ ፣ ለሰው ልጆች መስገብገብ የሚበቃ ሀብት ግን የለም” ብለዋል ።

ትሕትና በራስ በመተማመን ተተክቷል ። ትሕትና በእግዚአብሔር ተማምኖ መቆም ነው ። በራስ መተማመን አምላክ የለሽ ያደረጋቸው ሰዎች አሉ ፣ የእግዚአብሔርን ትእዛዛት እንደ ክልከላና መብት ተጋፊነት የሚቆጥሩ ብዙ ናቸው ።መሰበክ የለብንም ፣ ስብከት በሰው ላይ ጫና ማሳደርና እኔ ልምረጥልህ ማለት ነውና በሕግ መከልከል አለበት የሚሉ እንቅስቃሴዎች ተጀምረዋል ።ጸሎትም በእምቅ ኃይል ተተክቷል ። ዘመናዊው ዓለም በውስጥህ ያለውን እምቅ ኃይል ተጠቀም እንጂ በጸሎት ወደ እግዚአብሔር መቅረብ አስፈላጊህ አይደለም ይላል ። ይህ እምቅ ኃይል ግን የሰውን ልጅ ራሱን እንዳይገዛ ፣ ተስፋ እንዲቆርጥ አደረገው እንጂ የብርታትን ስሜት አልሰጠውም ። ኅብረት በግለኝነት ተተክቷል ። ሁሉም ነገር ግላዊ እየሆነ ከመጣ ሰንብቷል ። የግል ቤት ፣ የግል ኢሜል ፣ የግል ስልክ ፣ የግል ሐኪም ፣ የግል ሥራ ፣ የግል አማካሪ ፣ የግል ሰባኪ የሚሉ ድምፆች እየበዙ ነው ።ሕግም ላለመነካካት እንጂ ለመረዳዳት አልጠቀመንም ። በእኛ አገር ደግሞ ላለመነካካት ሕግ ፣ ለመረዳዳት ሰብአዊነት እያጣን ይመስላል ።

ዓለሙ ማለት ፈጽሞ የማይክድ ፈጽሞ የማያምን ነው ። ዓለሙ መንፈሳዊውን ነገር በሥጋዊ ፣ የእግዚአብሔርን በሰው ሠራሽ ነገር ተክቶ የሚጽናና ነው ። ከዚህ ዓለም መራቅ ያስፈልጋል ። ከመልክአ ምድሩ ሳይሆን ከአስተሳሰቡ መለየት ግድ ይለናል ። ከዓለም መውጣት አንችልም ፣ ዓለምን ግን ከልባችን ማስወጣት እንችላለን ። ጌታችን በሐሙስ ማታ ጸሎቱ “ከክፉ እንድትጠብቃቸው እንጂ ከዓለም እንድታወጣቸው አልለምንም”አለ ።ዮሐ. 17፡15 ።የዓለም ወዳጅ መሆን የእግዚአብሔር ጠላት ያደርጋል ።

የሥጋ ዕረፍት የጠላት መግቢያ በር ነው ።ሔዋን ብቻዋን ደግሞም ሥራ ፈትታ ሳለ ሰይጣን ፈተናት ። ሥራ ስንፈታ ለሰይጣን ፈተና እንመቻቻለን ። ሰንበት የምንለውም የሥጋ ዕረፍት የነፍስ ግን የሩጫ ዕለት ነው ። ሥራ ፈትነት በምንም መንገድ አይበረታታም ። በቀን ውስጥ ሮጠን ሮጠን እንቆማለን ፣ ደክመን ደክመን እንቀመጣለን ፣ ውለን እንተኛለን ። በየዕለቱ የሥጋ ዕረፍት አለን ። ስንቀመጥ ፣ ስንቆምና ስንተኛ የደከመው ሥጋችን እንደገና ይታደሳል ።ሥጋ በማያቋርጥ መታደስ ይኖራል ። ማረፍና ሥራ መፍታት ሰፊ ልዩነት አላቸው ። ሥራ ስንፈታ እንኳን በሰው እጅ ያለውን በእግዚአብሔር ሥልጣን ያለውን ነገር መፈለግ እንጀምራለን ። ሥራ ስንፈታ ያለንን ትተን የሌለንን እንከጅላለን ። ሥራ ስንፈታ የተከለከሉ ነገሮችን መፈለግ ውስጥ እንገባለን ። ሥራ ስንፈታ አጉል ባልንጀሮችን ፊልምና አሳች መጻሕፍትን እንወዳጃለን ። ሥራ ስንፈታ ከትዝታችን ጋር መጨዋወት እንጀምራለን ። ሥራ ስንፈታ ሁሉም ነገር አሰልቺና አድካሚ ይሆንብናል ።ሥራ ስንፈታ ከሰዎች ጋር ግጭት ውስጥ እንገባለን ። ሥራ ስንፈታ በሰው ነገር ውስጥ ገብተን ማዘዝ እንጀምራለን ። ሥራ ስንፈታ ሐሜትን እናሰራጫለን ። ሥራ ስንፈታ እንከን እየፈለግን መሳደብ እንከጅላለን ። ሥራ ስንፈታ አእምሮአችንን በነገር እንሞላለን ። ሥራ ስንፈታ የካብነውን እንንዳለን ። ሥራ ስንፈታ በሱስ እንያዛለን ። ሥራ ስንፈታ ዘዋሪና ወሬ አመላላሽ እንሆናለን ። ሥራ ስንፈታ ብስጩና ተጨናቂ እንሆናለን። ጫማችንን በመጥረግም ፣ ቤታችንን በማጽዳትም ቢሆን ሥጋችንን መወጠር አለብን ።ሥጋ አርነት ካገኘ አይቻልም ። ለዚህ ነው ሐዋርያው፡- “ነገር ግን ለሌሎች ከሰበክሁ በኋላ ራሴ የተጣልሁ እንዳልሆን ሥጋዬን እየጎሰምሁ አስገዛዋለሁ” ያለው 1ቆሮ. 9፡27 ።

ሥጋችን ዕረፍት እንዳያገኝ ከምንጥርበት መንገዶች አንዱ በቂ እንቅልፍ ማግኘት ነው ።እንቅልፍ እንቢ ሲለን የምናስባቸውን አሳቦች አስታውሱ ። እንቅልፍ ትልቅ ጸጋና ከአሳብ መገላገያ መሆኑን መረዳት እንችላለን ።በቂ እንቅልፍ ፣ በጊዜ ተኝቶ በጊዜ መንቃት አንዱ ባሕላችን ሊሆን ይገባዋል ። ይልቁንም ጨለማና ብርሃን ሲታገሉ እኛ ሜዳ እንዳንሆን ማልደን መንቃት ቀኑን በብርታት ለመዋል በጣም ይረዳናል ። የጸሎት ዲሲፕሊን ያስፈልገናል ። በሰዓት የተወሰነና የተለካ የጸሎት መርሐ ግብር ያሻናል ። ጸሎት ዲስፕሊን ከሌለው አይዘልቅም ። አንዳንድ ሰው በጠዋትና በማታ የጸሎት ሰዓት አለው ። ሌሎችም በቀን ሰባት ጊዜ ያህል በእግዚአብሔር ፊት ይቆማሉ ። ሥጋችንን ከከንቱ ዕረፍት የምንታደገው በመጸለይ ነው ። የማያነብ ሰው አእምሮውን ለማይረቡ ጥያቄዎች አሳልፎ የሚሰጥ ነው ። አሳብ እንደ ቀበዝባዛ በግ ቶሎ ይጠፋል ። መላሹ ግን ንባብ ነው ። የቀኑ ክፋት ካነበብን ንባቡ ላይ ሲያርፍ ካላነበብን እኛ ላይ ያርፋል ።ሥጋን ዕረፍት የለሽ የምናደርገው ሥራችንን በመሥራት ነው ። የሥራን በረከትነት የምናውቀው ሥራ የፈታን ቀን ነው ። ሰው በምንም መንገድ መወጠር አለበት ። የሥራ ጥቅሙ ደመወዙ ሳይሆን ሥራ አለኝ ብሎ ከቤት መውጣቱ ነው ።የሚበዛውን ንጹሕ ሰዓት የምናሳልፈው በሥራ ቦታችን ነው ። ቤታችን በድካም የምንገባበት ነው ። ስለዚህ የሥራ ቦታችንን ንጹሕ ማድረግ ደግሞም አብረውን ከሚሠሩት ጋር በተቻለ መጠን ሰላም መሆን ይገባናል ። ሥራችንን በአግባቡ ስንሠራ የአእምሮ እርካታ እናገኛለን ። እግዚአብሔር ሰነፍ ልጆች የሉትም ።

ሥጋችንን ከከንቱ ዕረፍት የምናወጣው ለቤተሰባችን ጊዜ በመስጠት ነው ።ይበልጥ ልጆች ከእኛ ጋር የሚኖሩት ለተወሰነ ጊዜ ነውና እነዚህን እንግዶች ባሉበት ዘመን ጊዜ መስጠት ተገቢ ነው ። ከቤት ባይወጡ እንኳ የልጅነት ጣዕማቸውን ሊያጡ ይችላሉና በሕፃንነታቸው ጊዜ መስጠት መልካም ነው ።ልጆች ሲወጥሩን ብንጠላውም ከሰጠናቸው የሰጡን እንደሚበልጥ ማሰብ ይገባናል ። የታመሙትን ፣ የታሰሩት መጠየቅ ጊዜን ክቡር ያደርጋል ። ስፖርት መሥራት ፣ ተፈጥሮን እየተዘዋወሩ ማድነቅ ሥጋን ከከንቱነት ይታደገዋል ። ብዙ ሰው ካለበት ከተማ ወጥቶ መዝናናት እንደማይችል እያሰበ ይበሳጫል ።ፀሐይ ስትወጣና ስትገባ ያለውን ውበት ለመመልከት የትም መሄድ አያስፈልግም ። ስንቶቻችሁ ናችሁ ጀምበር ስትወጣና ስትገባ ለማድነቅ ጊዜ ያላችሁ ።ከንቱ ጊዜዎችን መዋጋት ፣ ሁሉንም ነገር በተለካ የጊዜ ሰሌዳ ማከናወን አስፈላጊያችን ነው ።

በልደት ወደዚህ ዓለም ያመጣኸኝ ፣ በዳግም ልደትም የመንግሥትህ ባለሟል ያደረግከኝ ሠሪው እግዚአብሔር ሆይ አመሰግንሃለሁ ። በጨካኞች እየቀናሁ ርኅራኄን እየነቀፍሁ ፤ በንፉጎች እየተሳብሁ በድሆች ሬሳ ላይ እየኖርሁ ነውና እባክህ ይቅር በለኝ ። ዓለም የራስዋ ልታደርገኝ ትታገለኛለች ። እንደ መንፈሳዊ ለመኖር ተጠርቼ እንደ ሰው እየተገለጥሁ ነውና እባክህ አስበኝ ። የዓለም ዝናም ውርደትም ሁሉም እንዳይገርመኝ የምትመጣዋን መንግሥትህን አሳስበኝ ።እኔ ላንተ ብሆን ከመባከን እድናለሁ ፣ ካንተ ይልቅ እኔ እጠቀማለሁ ። እባክህን የራስህ አድርገኝ ። ለጮኸ ውሻ ሁሉ ድንጋይ አይነሣም ። የፎከረ ሁሉም አይገድልም ፣ የጠበቁትም በዓለም ላይ አይሆንም ። ያንተን ፣ ያንተን ብቻ ማሰብና ማረፍ ይሁንልኝ ። እኔ ስፈርድ አንተ ዝም ትላለህና የቅን ፍርድህ ተጠባባቂ አድርገኝ ። እንደገና ሠርተህ ለክብርህ አቁመኝ ። ዓለምንና ሥጋን ባንተ ኃይል እክዳለሁ ። በተሰቀልከው መድኅን አምናለሁ ። ለዘላለሙ አሜን ።

የበረሃ ጥላ 25