“ስለዚህ ምድር ብትነዋወጥ፥ ተራሮችም ወደ ባሕር ልብ ቢወሰዱ አንፈራም።” (መዝ. 45፡2 ።)
የምድር መነዋወጥ ምንድነው ? ብለን ከጠየቅን የተማመንባቸው ሰዎች ደጋግመው መክዳታቸው ነው ። ዓለም የሁለት ሰዎች ታሪክ ነው ። የአዳምና የሔዋን ፣ የአቤልና የቃየን ፣ የእስማኤልና የይስሐቅ ፣ የያዕቆብና የዔሣው ፣ የሙሴና የአሮን ታሪክ ነው ። በአጭር ቋንቋ የታማኞችና የከዳተኞች ታሪክ ነው ። በየትኛውም ዘመን ደጋጎች ነበሩ ፣ ስማቸው መቃብራቸውን ጥሶ ሲወጣ አይተናል ። በየትኛውም ዘመን ከዳተኞች ነበሩ ፣ በሥጋ ጨርሰው በነፍስ ሲወቀሱ ሰምተናል ። እውነትን ያፈነ መቃብር እስካሁን ድረስ የለም ። አንዳንዱ በልደቱ ፣ ሌላው በሞቱ ያብባል ። ከመጀመሪያው የመጨረሻው ይሻላል ። ትላንት የተወገዙ ዛሬ አማኝ ተብለው ሲወደሱ እንሰማለን ። ትላንት የተጠሉ ዛሬ ላይ ሲወደዱ እናስተውላለን ። ትላንት ባለ ዝና የነበሩ በተሰረቀ ተግባር ደምቀው እንደ ኖሩ ቀን ያወጣዋል ። የተሰጣቸውም ሽልማት ይነጠቃል ። አዎ ዓለም የሁለት ሰዎች ታሪክ ነው ። ከዳተኞች ለእኛ እንጂ ለታሪክ እንግዳ አይደሉም ። ክዳት የተጀመረው በእግዚአብሔር ላይ ነው ። ሰይጣን በዓለመ መላእክት ፣ አዳም በገነት እግዚአብሔርን ከዱ ። የመጀመሪው ተከጂ እግዚአብሔር ነው ። ከእግዚአብሔር በላይም በመከዳት ስሜት ለሚሰቃዩ መልስ የሚሆን ማንም የለም ።
ምድርን እናምናታለን ። ስረግጣት ቀጥሎ ብትገመስስ የሚል ስጋት የለንም ። ምድርን ባናምናት ኖሮ የተሠሩ ሕንፃዎች ሁሉ ባልተሠሩ ነበር ። ያመንናት ምድር ብትነዋወጥ ፣ አንድ ጊዜ አይደለም ብዙ ጊዜ ብትንቀጠቀጥ ምድርም ያለችው በእግዚአብሔር እጅ ነውና ልንሰጋ አይገባንም ። የተሸከመችን ምድር ሳትሆን ምድርን የተሸከመው እግዚአብሔር ነው ። ዓለምን በመሐል እጁ ይዞ የሚያስተዳድር ፣ እንዳይረሳን በእጁ ላይ የቀረጸን እግዚአብሔር በየዕለቱ ቡሩክ ነው ። ከምድር መነዋወጥ በላይ የሚያስደነግጥ ነገር የለም ። የሚያስፈሩ ነገሮች ሁሉ የማያስፈሩን እግዚአብሔርን ስንፈራ ብቻ ነው ። ፍርሃት በፍርሃት ይነቀሳል ። ከንቱ ፍርሃት በእግዚአብሔር ፍርሃት ድል ይነሣል ። የተማመንባቸው እነማን ይሆኑ ?
አንዳንድ ሰው በወላጆቹ በጣም ይታመናል ። እነርሱ የሞቱ ቀን ፣ የቀን ጨለማ ይውጠዋል ። ልጆችን ዘላለም እንደምንኖር አድርገን ማቅበጥ በቁም መግደል ነው ። ደግሞም በእኛ በተሰባሪዎቹ ላይ ሳይሆን በእግዚአብሔር ላይ እንዲደገፉ ማድረግ ብልህነት ነው ። “እኔ ሳለሁ” ሳይሆን “እግዚአብሔር ሳለ ምንም አትሆኑም” ብለን ማሳደግ ፣ የእምነትን ከለላ ማለማመድ በእውነት አስተዋይነት ነው ። በእርግጥም ስናየው የሚሞቱ አባትና እናትን የሰጠው የማይሞተው አባትና እናት እግዚአብሔር ነው ። አንዳንድ ሰው በልጆቹ ይታመናል ። አንድ የወለደ ሰው ሲያዩ፡- “አንድማ ምን ይሆናል ?” ብለው ያሳቅቃሉ ። እግዚአብሔር አሥራ ሁለቱንም መውሰድ እንደሚችል ይረሳሉ ። ልጆቼ ባይኖሩ አልኖርም የሚሉ አሉ ። ነገር ግን አሥራ ሁለት ልጅ የቀበሩ እናት አውቃለሁ ፣ አሁንም በሕይወት አሉ ። የልጅን ሞት መሞት ቢቻል ኖሮ ብዙ እናቶች በሞቱ ነበር ። ሁሉም የሚሞተው የራሱን ነው ። ጠላቴ ሞተ ብለን የማንደሰተው የእኛን ሞት ስላልሞተልን ነው ። ዓይን ዓይኑን ያየነው አይበረክትም ። ከቀን በኋላ በመጣ ልጅ ከቀን በፊት የሚያውቀንን እግዚአብሔር መለወጥ ትልቅ ክህደት ነው ። ልጆች ራሳቸውን ከቻሉም ትልቅ ነገር ነው ። ከዚያ አልፈው ለእኛ መታመኛ ሊሆኑ አይችሉም ። ልጆችን ኖረን ካኖርናቸው የረሱን ቀን አንጎዳም ፣ ሞተን ካኖርናቸው ግን ሜዳ ላይ እንወድቃለን ።
አንዳንድ ሰው የፍቅር ጓደኛው ላይ በጣም ይተማመናል ። ጓደኝነት የጋራ ፍቅር ነው ። በአንድ ሰው ብቻ ፍቅር ሊቀጥል አይችልም ። የማይጠልቅ የፍቅር ፀሐይ እግዚአብሔር ብቻ ነው ። ሰዎች ጥለውን ሲሄዱ እነርሱ የሄዱት ከክዳት ጋር ወይም ከሰይጣን ጋር ነው ። እኛ የቀረነው ከእግዚአብሔር ጋር ነው ። ደግሞም የሚሄዱት ወንጀለኛ ስለሆንን ሳይሆን የገዛ ጥፋታቸው ከእኛ ጋር አላኖር ብሏቸው ሊሆን ይችላል ። በጊዜ ከሄዱ ዕድሜአችንን ስላተረፉልን ማመስገን ይገባናል ። መዋደድ እንዳለ መጣላትም ይኖራልና መደንገጥ አይገባንም ። ከሚወደው ጋር የኖረ ጥቂት ነው። ፍቅር ለዘወትር አይወድቅም ተብሏል ። ይህንን ቃል የሚሽሩት ግን ቀዳሚዎቹ ክርስቲያን ተብለው የተጠሩት ወይም የተጠራነው መሆናችን ያሳዝናል ። የትዳር ጓደኛም ቆሞ በክዳት ፣ ሞቶ በጥሪ ሊለየን ይችላል ። የሚሆነው ሁሉ ሲሆን የነበረ ነው ። እኛ የምንጀምረው አዲስ መከራ ፣ የምናሟሸው አዲስ ሸክላ የለምና መደነቅ አይገባንም ። “ዘላለም” የሚባል ልጅ ሞተና ሲያለቅሱለት “ስም ብቻ ፣ ስም ብቻ” እያሉ አርግደውለታል ። አንዳንድ ነገሮች ስም ብቻ በሚሆኑበት ዓለም ላይ መታመናችንን በእግዚአብሔር ብቻ ማድረግ ይገባናል ። አንዲት እናት ሲመርቁ ሰማኋቸው፡- “ልጆቼ የማይከዳው እግዚአብሔር ከእናንተ ጋር ይሁን !”
ይቀጥላል
ዲያቆን አሸናፊ መኰንን
ታኅሣሥ 12 ቀን 2016 ዓ.ም.
