“ልጆቼን ትዳሬን ሳስብ እኔ ባልኖር ምን ይሆናሉ ? እያልሁ እጨነቃለሁ ። ባየኋቸው ጊዜም እረበሻለሁ” እያልህ ይሆን ? ነቅተህ ራስህን ብትጠብቅ ስትዘናጋ እና ስትተኛ የሚጠብቅህ ማነው ? አንድ ራስህን መጠበቅ ያልቻልህ ሌላውን መጠበቅ እንደምን ትችላለህ ? እግዚአብሔር የቤተ ሠሪዎች ቤት ሠሪ ፣ የጠባቆች ጠባቂ ፣ የዳኞች ዳኛ እንደሆነ አታውቅምን ? ከገዛ ተፈጥሮህ አስበህ የማታዝዛቸው ብዙ የሰውነት ክፍሎች እንዳሉ አታውቅምን? በራስህ ላይ ማዘዝ ሳትችል እንዴት ሌላው አልተገዛልኝም ብለህ ትጨነቃለህ? ከአካላትህ ያንተ የሆነ የትኛው ነው ? የእኔ የምትለው አካል ሳይኖርህ ሰዎችን የእኔ ብለህ መጨነቅህ የሚገርም ነው ። ትላንት ላይ ቆመህ ዛሬ ለመድረስህ እርግጠኛ ነበርህ ወይ ? ለዛሬ እርግጠኛ ሳትሆን ለነገ እርግጠኛ ሁነህ እንዴት ታስባለህ ? ከትዳርህ በፊት ከልጆችህ አስቀድሞ የሚያውቅህ እግዚአብሔር ነው ። አንተን ሌጣውን ያበዛህ ፣ ሞኙን ባለ ንብረት ያደረገህ እርሱ ነው ። በብልሃትህ እንዳልኖርህ ረስተህ አሁን ስለ ነገ ታስባለህ ? ዘመድ ፣ ልጅና ገንዘብ የማያሳልፈውን ያን ቀን አልፈህ የመጣኸው በእግዚአብሔር ነው ።
ካንተ በፊት የነበረው ፣ አንተን ወደ ህልውና ያመጣው ፤ ካንተ በኋላ የሚቀረው ፣ ያዝረከረከውን የሚሰበስበው እግዚአብሔር ነው ። ደግሞም እሞታለሁ ባይ ቀባሪ ይሆናል ። ሰው የተወለደበትን ቀን እንጂ የሚሞትበትን ቀን አያውቀውም ። ሰው የት እንደ ተወለደ እንጂ የት እንደሚሞት አያውቅም ። ሰው ስላዋለዱት እንጂ ስለሚቀብሩት ሰዎች አያውቅም ። ሞቼ በነፍሴ የት እገባለሁ ? ሳይሆን የት እቀበራለሁ ? የሚል ብዙ ነው ። ከሕይወቱ ሞቱን የሚያከብር አያሌ ነው ። ሰዎች የሚቀብሩህ ለጤናቸው ብለው እንጂ ላንተ አዝነው አይደለም ። ከሞትህ በኋላ ስምህ እንዳይነሣ ሁሉንም ሥርዓት አሲይዝ ። ሁለት ቤት ከመሠረትህ ከሥጋህ ጨርሰህ በነፍስህ ስትወቀስ ትኖራለህ ። ሁለት ትዳር የመሠረተ ሰው አጽሙ እንኳ አያርፍም ። ኑሮህን ልጆችህን ከአንድ ምንጭ አድርግ ። እነርሱም እንኳ ከተፋቀሩልህ ዕድለኛ ነህ ። ለልጆችህ የሚገባውን አድርግ እንጂ ዘላለማዊ ተረጂ አታድርጋቸው ። ለልጅ እውቀት እንጂ ገንዘብ አይሰጥም ። እውቀት ሌባ የማይሰርቀው ሀብት ነውና ልጅህን በቅጡ አስተምር ። አንተ የድሀ ልጅ ስለሆንህ ገንዘብ ክፉ አያሠራህ ይሆናል ፣ ልጅህ ግን የአንተ የባለጠጋው ልጅ ነውና በገንዘቡ ይጠፋል ። ብዙ እንቅፋትን የተሻገሩ ሰዎች ገንዘብን መሻገር አልቻሉም ።
በቁምህ ያልሰጠኸውን ስትሞት ለመስጠት አትፈልግ ። ይህ ከፍተኛ ስስት ነው ። ታስረህ ከመስጠት ዛሬ በተፈታ እጅ መስጠት ይሻላል ። ልጆቼ ነገ ቢቸገሩ ብለህ ዛሬ አትዝረፍ ። እኔ ብሞት ምን ይሆናሉ ብለህ ሌላውን ገድለህ ለቤትህ አትሰብስብ ። የነገሥታት ልጆች አባቶቻቸው ያስቀመጡትን ወርቅና ብር አልበሉትም ። ያለ እግዚአብሔር ፈቃድ መሰብሰብ ይቻላል ፣ ያለ እግዚአብሔር ፈቃድ ግን መብላት አይቻልም ። ቤትህ ሲፈርስ እግዚአብሔር ምሰሶውን ይጨብጣል ፣ አንተ ስታልፍ ለልጆችህ እግዚአብሔር አባት ይሆናል ። እግዚአብሔር የፈጠራቸው አንተን ተማምኖ ሳይሆን ክንዱን አይቶ ነው ።
“እኔ ከሌለው ምን ይሆናሉ ?” እያሉ የሚጨነቁ ሰዎችን እግዚአብሔር በብርቱ ያስተምራል ። ሥራ ፈትተው ፣ በወኅኒ ወድቀው ፣ በአልጋ ተጥለው ቤታቸው ሲቀጥል በዓይናቸው ያሳያቸዋል ። የምንኖረው የተፈቀደልንን ነው፤ የተፈቀደልንን ጠላትም ሆነ የራስ ፍርሃት አያስቀረውም ። ቤተሰብህ ያላንተ ይኖራል ፣ ያለ እግዚአብሔር ግን አይኖርም ። ዋናው አንተ አትሙት ሁሉም ለራሱ የሚያውቅ ጎበዝ ነው ። ቁርጡን ሲያውቅ ሁሉም ራሱን ችሎ ይቆማል። ልጆቹን የሚወድ ወላጅ ራሱን መጠበቅ አለበት ። ቀድሞ መብላት ፣ ቀድሞ መታከም አለበት ። ምክንያቱም ልጆቹን የሚጠቅመው የወላጅ መኖር እንጂ ምግብ አይደለም ። ምግብ ከእርዳታ ተቋማትም ይገኛል ። የወላጅ ፍቅር ግን የትም አይገኝም ። በሩ ክፍት ሲሆን ለልጆች ተስፋ ነው።ደግሞም ጭንቀት ወደ ልጆች የመተላለፍ ዕድሉ ሰፊ ነው ። ያንተን መጨነቅ የሚያዩ ልጆችህ በጭንቀት የሚጎዱ ይሆናሉ ።
ነገ ስላንተ ቤት ይቅርና ስለ ሰፊው ዓለም ምንም ዋስትና የለም ። በአልፋነቱ ያስጀመረን እግዚአብሔር በዖሜጋነቱ የተዋበ ፍጻሜ እንደሚሰጠን እናምናለን። ሳሉ መዋደድ እንጂ ሲሞቱ መላቀስ ከንቱ ነው ። ለተዋደደ ሰው መከዳዳት እንጂ መሞት አያሳዝንም ። ቢያሳዝንም ጨርሶ አያስከፋም ። ያለ እኔ ምን ይሆናሉ ማለት ራስን ጣዖት አድርጎ ማምለክ ነው ። በእግዚአብሔር ፈንታ ሁኖም በድፍረት መናገር ነው ።
ከአቅምህ በላይ ምንም ነገር አታድርግ ። ያንተን ቤት ለመሥራት ብለህ የሰው ቤት አታፍርስ ። የአንዱ ፈርሶ የአንዱ አይለማምና ። ጭንቀቴ ቢቀለኝ ብለህ ወደ ትዳር አትግባ ። የራሱ ኃላፊነት አለውና መጀመሪያ ራስህን አረጋጋ ። አንዳንድ ጭንቀት ግን “ቆሜ ልቀር ነው” የሚል አሳብ የወለደው ነውና ስትገባ ይለቅሃል ። ላለው ከምትጨምር ፣ ለሌለው ብትሰጥ በረከት ይሆንሃል ። ድሀ ብትሰጠው ይመርቅሃል ። እኩያህ ግን ብትሰጠው እንዴት በዚህ ገመተኝ ብሎ ይጣላሃል ። እንዲወዱኝ ብለህ አትባክን ። ፍቅር ጸጋ እንጂ ግዢ አይደለምና ። እንደ ባከንህ ስትቀር “አላውቅበት ብሎ ነው” ይሉሃል እንጂ “ለእኛ ብሎ ነው” አይሉህም ። በአምፑል ዘመን ሻማ አትሁን ። በልኩ ኑር ። ደስታህ ሙሉ ይሆናል ።
አንዲት ሴት በጣር ሰዓቷ አንድ ነገር አደራ አለችኝ ። “እኔ የማስበው ለልጄ አይደለም ፣ ለባሌ ነው ። ልጄን የዚያች የሟቿ ልጅ እያሉ ሁሉም ይንከባከበዋል ። ባሌን ግን ሁሉም ይረሳዋል ። አንተን ይሰማሃልና መልካም ሴት ቆመህ ዳረው ። በምድር የሰጠሁህን በሰማይ እቀበልሃለሁ” አለችኝ ። የዚህች ሴት ጽናት ይገርመኛል ። ባልም በሚስት ይጽናናል ፣ ልጅም በቤተሰብ ያድጋል ማለቷ ነው ።
ሴትዬዋ ነፍስዋ ከሥጋዋ ተለይታ ወደ ገነት ትሄዳለች ። ከታላቁ ዙፋን እንደ ደረሰች እጅ ነሣች ። ባለ ዙፋኑም ቤቷን አሳያት በማለት መልአኩን አዘዘው። መልአኩም ይዟት ሲሄድ በጣም የተዋቡ ቤቶችን በማየት ትደነቃለች ። አንዱ ውስጥ በገባሁ ስትል የእርስዋ እንዳልሆነ ይነግራታል ። በጣም ደሳሳ የሆነ ከከተማው ዳር አንድ ቤት ውስጥ ወሰዳት ። “ቤትሽ ይህ ነው” ሲላት “እንዴት” ብላ ደነገጠች ። መልአኩም ፡- “በምድር ሳለሽ በላክሽኝ ገንዘብ የሠራሁት ቤት ይህ ነው” አላት ይባላል ። በመልካምነታችን መጠን የሚቆየን ነገር ይኖራል ። ዮናታን በጣም መልካም ስለ ነበር ዳዊት በነገሠ ጊዜ ዘሩን ፈልጎ ረድቶታል ። ለልጅ የሚቀመጥ ሀብት መልካምነት ነው ።
በዚህ ዓለም ላይ በጣም ደፋር ሰው ወልዶ ግፍ የሚሠራ ሰው ነው ። የእኛ ኃጢአት ሦስትና አራት ትውልድን ያጎዳል ። በአባታቸው ግፍ አገር ጥለው የሸሹ የሉም ወይ ? የአባት ኃጢአት አገር ያስጥላል ፣ የእናት ኃጢአት ኅሊና ያስጥላል ። የእንጀራ ልጆቻቸውን ያሰቃዩ የነበሩ ፣ የገዛ ልጆቻቸው ኅሊናቸውን ጥለው ሲወድቁ አይተናል ። መልካም ሠርቶም የሚያስጨንቅ ዓለም ነው ፣ እንኳን ክፉ ሠርቶ ። ጽድቅ ለልጆቻችንም ርስት ነው ። በመልካም ኖሮ ማለፍ ይሁንላችሁ ፣ ይሁንልን !!
ወደ ክርስቶስ መገስገስ 13
ተጻፈ አዲስ አበባ
ጥቅምት 10 ቀን 2011 ዓ.ም.
